Recenzja wyd. DVD filmu

Spalona forsa (2000)

Dwóch półnagich mężczyzn. Sterta pieniędzy. Odgłosy wystrzałów. Jeden z mężczyzn polewa banknoty alkoholem, po czym podpala je. Płomienie trawią 7-milionową fortunę. To jedna z końcowych scen filmu "Plata quemada" z 2000 roku. 35 lat wcześniej scena ta miała miejsce naprawdę. Tak zakończyła się elektryzująca całą Argentynę i Urugwaj sprawa brawurowego i krwawego napadu na konwój z pieniędzmi. Jednak "Plata quemada", czwarty film w dorobku utalentowanego reżysera argentyńskiego Marcelo Piñeyro, nie jest zwykłą opowieścią o napadzie, który nie poszedł tak, jak to było zaplanowane. Piñeyro zdecydowanie bardziej zaintrygowany jest bohaterami dramatu niż samym dramatem. Próbuje odpowiedzieć na pytanie kim są ludzie decydujący się spalić pieniądze, dla zdobycia których nie cofnęli się przed zabójstwem. Stąd w swoim scenariuszu nie wahał się dokonać zmian w rzeczywistych zdarzeniach, nadać postaciom zupełnie nowe imiona, dystansując się w ten sposób od prawdziwej historii. Owszem, na pewnym poziomie "Plata quemada" pozostaje filmem gangsterskim przywodzącym na myśl klasyczny film Arthura Penna "Bonnie i Clyde". Przede wszystkim jednak jest to opowieść o miłości tragicznej. Oto Ángel i Nene. Dwaj społeczni outsiderzy. Spotykają się przypadkiem w zapyziałej toalecie. I już nigdy więcej się nie rozstaną. Dwie zbłąkane dusze, dwaj straceńcy odnaleźli się w chaosie świata, stając się dla siebie oparciem. Złączeni uczuciem byli absolutnie nierozłączni. Ángel i Nene to jedność, stąd przydomek "Los Mellizos" (Bliźniaki). Jednak ich miłość nie stała się ich wybawieniem. Problemy nie zniknęły, świetlana przyszłość się nie ziściła. Ta wielka miłość była zarazem ich więzieniem. Piekłem nieziszczonych marzeń, niespełnionych pragnień. Nieudany napad, ucieczka, a potem ukrywanie się przed policją uwypuklają skomplikowane relacje łączące głównych bohaterów. Nie mogą żyć bez siebie. A zarazem coraz bardziej oddalają się, nie potrafiąc się porozumieć. Obaj przeżywają to samo, związani niemal mistyczną więzią, a jednak zupełnie siebie nie rozumieją. Aż w końcu Nene spróbuje uciec, a Ángel zamknie się w sobie. Lecz przed prawdziwą miłością, nie ważne jak tragiczną, uciec nie można. Nene i Ángel skazani są na tango straceńców, aż po grób. Film Piñeyro to przepiękna, męska a zarazem niezwykle delikatna opowieść o miłości w świecie wyrzutków. "Plata quemada" kipi od skrywanych namiętności i uczuć. Zmysłowy, liryczny, a zarazem twardy i bezkompromisowy chwyta za serce i już nie puszcza. Znakomity scenariusz został wspaniale przeniesiony na ekran. Zdjęcia Mayo miejscami zapierają swym pięknem dech w piersiach, jak choćby zbliżenie na papierosa, kiedy Ángel spotkał Nene. Zdjęciom towarzyszy idealnie dobrana muzyka od jazzu po tango, nadająca emocjonalnej głębi obrazom, które same w sobie mówią więcej, niż przekazać mogą słowa. I na koniec dwójka aktorów: Eduardo Noriega i Leonardo Sbaraglia. Nie wyobrażam sobie tego filmu bez nich. Oni są Ángelem i Nene. Choć przez większą część filmu obserwujemy ich miotających się, zagubionych w swoich uczuciach, rozdzielonych, to jednak ani przez chwilę nie wątpi się w ich miłość. Wierzy się im bez zastrzeżeń. Zaś scena, w której Sbaraglia opowiada o Ángelu to jedno z najpiękniejszych wyznań miłosnych, jakie było mi dane obejrzeć. Dla tej sceny, czy też dla milczącego cierpienia Nene warto ten film obejrzeć. Film nie jest pozbawiony wad. Irytować może szarpany, nieco niestaranny montaż (zarówno obrazu, jak i dźwięku). Czasami reżyser zbytnio daje się ponieść swojej manierze upoetycznienia sceny kosztem jej integralności i wiarygodności. Są to jednak drobne niedogodności, które nie były mi w stanie zepsuć seansu. "Plata quemada" całkowicie mnie oczarował, tak że wracam do niego wielokrotnie i zawsze z tak samo wielkim zainteresowaniem.