Bez zbędnego gdakania, bez klekotania i mielenia łozorem. Goście w pracy są skupieni, profesjonalni. Mistrzostwem jest scena przed końcową strzelaniną. Rico i Sonny czekają na telefon, nic nie mówią. Sonny odbiera dostają informacje gdzie mają się udać. Wiedzą, że mogą zginąć jak poprzednicy, że jadą w pułapkę. Nic nie mówią. Patrzą na siebie, przybijają żółwika i ruszają autem. Mistrzostwo. Tak samo jak Sonny kłóci się z tym gościem na parkingu, a Rico tak słucha ich 3 po 3. W końcu zostaje zapytany co o tym sądzi. Rico w ciemno wali "Zgadzam się z Sonnym". Tak świetnie długoletniej męskiej przyjaźni Mann jeszcze nie pokazał.

Realizacyjnie Mann robi majstersztyki audio/wideo to 10/10. A zrobienie filmu cyfrówką zamiast 36 powoduje, że ten kryminał ma jeszcze lepszy klimat. Historia ciekawa. Sam film jakby wyrwany jest z większej części, czyli widzimy pewien etap życia bohaterów, który coś zaczyna i kończy, ale jest częścią czegoś większego. Świetny pomysł.

To prawda, że brak pościgów, czy nie wielka ilość strzelanin, ale temu filmowi bliżej realizatorsko do wielkiego błękitu niż bad boys. Jest dużo podziwiania obrazu wraz z połączoną muzyką, która buduje klimat, a cała sensacja nie jest tak narwana. Można odczuć momentami zwolnienie tempa. Jestem na tak, po drugim obejrzeniu zupełnie inaczej się nastawiłem.