W głowie się nie mieści, jak bardzo niedocenionym filmem jest "Miami Vice". Michael Mann nigdy nie był dobry w umizgiwaniu się do masowej publiczności. Z wyjątkiem "Zakładnika", jego największego sukcesu finansowego, o żadnym innym filmie powstałym od czasu "Ostatniego Mohikanina" nie można powiedzieć, że był lekkostrawnym daniem dla miłośników nieskomplikowanego kina rozrywkowego (no, może jeszcze "Wrogowie publiczni"). Mann od zawsze stawiał na niespieszne prowadzenie fabuły, sceny akcji traktując jako dodatek, a nie wartość samą w sobie. Co nie znaczy, że traktuje je po macoszemu, o nie, gdy już się w końcu za nie zabiera, to zawstydza większość kolegów po fachu. Dbałość o detale, realizm i przepiękne partytury układane z wystrzałów broni palnej (u żadnego innego twórcy strzelaniny nie brzmią tak ładnie) to jego specjalność. Ale na to trzeba sobie zasłużyć, najpierw cierpliwie wysłuchać tego, co Mann ma nam do powiedzenia o bohaterach, a dopiero później oglądać jak wymachują bronią palną.

"Miami Vice" jest kulminacją artystycznej drogi, jaką reżyser konsekwentnie podążał od lat. Jeżeli "Gorączka" to największe arcydzieło w jego karierze, które stanowi wyznacznik idealnie odmierzonych składowych i tego, jak takie kino należy opowiadać, a "Zakładnik" to próba sięgnięcia po gatunek filmu sensacyjnego w sposób przystępniejszy dla widza masowego, to "Miami Vice" jest jego awersem, doprowadzonym do ekstremy minimalizmem emocjonalnym, kunsztownie wykonanym dziełem dla wyrobionego miłośnika sensacji. Główni bohaterowie nie rozmawiają ze sobą, oni komunikują proste informacje, porozumienie między nimi jest na poziomie gestów, krótkich informacji oraz bezwarunkowego zaufania wyrobionego przez lata współpracy. Gdy dosłownie kilka razy dochodzi pomiędzy nimi do dłuższych konwersacji, takich na conajmniej cztery pełne zdania, to one zawsze są o czymś, prowadzą do jakiś istotnych decyzji zawodowych i życiowych, nigdy nie służą rozluźnieniu atmosfery, zawsze pchają wydarzenia do przodu. Bohaterowie cały czas pozostają więc skupieni na aktualnym celu, nie pozwalają sobie na to, żeby coś ich rozpraszało, ludzkie zachowania prezentują dopiero w towarzystwie swoich kobiet, wtedy zdarza im się zażartować, okazać lekką słabość, ale nigdy w obecności partnera.

Nie do tego przyzwyczaili widzów postacie z serialu. I w tym tkwi w sumie największy problem filmu, a konkretniej, to w jego niefortunnym tytule, który jest jednym z niewielu łączników z kultowym serialem z lat 80. Nie do końca rozumiem, dlaczego Mann się na to zdecydował, bo porównania z telewizyjnym tasiemcem, z różowymi flamingami, aligatorem czuwającym na pokładzie łodzi, elokwentnym duetem i słonecznym Miami okazały się zabójcze dla filmu, który był tego zupełnym przeciwieństwem. Wystarczyło podmienić tytuł i film nie spotkałby się z taką krytyką, a narzekali praktycznie wszyscy, od dziennikarzy, po miłośników serialu z Donem Johnsonem. I w sumie wciąż pokutuje przekonanie, że to nieudany eksperyment.

A przecież to jest prawdziwie rasowa sensacja, jakich już mało się dziś trafia w tym gatunku. Niezwykle klimatyczne kino, przepięknie sfilmowane specjalną kamerą cyfrową, wyciskającą ostatnie soki z licznych nocnych ujęć, oczarowujące kolorystyką i fantastycznym soundtrackiem, w którym kapitalny cover piosenki Phila Collinsa towarzyszy kawałkom post-rockowej kapeli Mogwai oraz tak lubianemu przez reżysera, Moby'emu. Jeżeli oglądaliście przed laty i się zraziliście, dajcie filmowi Manna drugą szansę, tym razem już bez oczekiwań, niepotrzebnych porównań z serialem i koniecznie w wersji reżyserskiej. Bo jeżeli już to oglądać , to tylko z otwierająca film sceną z motorówkami. Nie wiem co twórcy strzeliło do głowy, że usunął ją w wersji kinowej. Pewnie było to wynikiem tego samego chwilowego zaćmienia umysłowego, które skłoniło go, do tak niefortunnego zatytułowania filmu.

http://kinofilizm.blogspot.co.uk/2016/01/miami-vice-recenzja.html

Więcej recenzji i innych materiałów o kinie:
https://www.facebook.com/pages/Kinofilia/548513951865584