jakby reportażowych. W samym centrum nie są strzelaniny, ale napięcie psychologiczne. Zbyt pospiesznie nie tnie montażysta (reżyser) sceny, ale pozwala jej wybrzmieć, bo ma nie tylko cel komercyjny do zrealizowania, ale chce pograć na klawiaturze emocji, relacji między bohaterami.
UWAGA --SPOILER
Napisałem "realistyczny", ale oddał trybut Sztuce, kosztem realizmu w jednym miejscu - gdy pozwolił rozwijać się romansowi. Prawdziwie profesjonalny policjant nie wchodziłby w taki romans - zresztą, on nie ma chyba przyszłości z definicji, bo policjanci nie mogą mieć związków z ludźmi z kręgów przestępczych. Czy zresztą prawdziwy policjant pokochałby i tę ciemną stronę kobiety, bo być dilerem narkotykowym, to trzeba mieć mocno spaprane wnętrze - a jak kochać, to całą osobę. Owszem, miłość jest nie do przewidzenia, jej moc i zasięg, mógłby ów policjant nawet dla miłości zrezygnować z zawodu, ale wtedy powraca pytanie o moralność pokochanej kobiety, czy byłaby to naprawdę dobra żona, skoro była dilerką narkotykową?